Oι περισσότεροι θεωρούμε ότι όποτε δεν είμαστε καλά ή μας καταβάλλουν ψυχωτικές καταστάσεις, είναι επειδή κάναμε εμείς κάτι λάθος, ή συνέβη εξαιτίας της αποτυχίας μας να διαχειριστούμε κάποιες καταστάσεις. Ακόμη χειρότερο είναι το γεγονός ότι περιμένουμε να θεραπευτούμε αμέσως, να ξεπεράσουμε όσο το δυνατόν γρηγορότερα τα προβλήματα που μας προκάλεσαν το άγχος μας, ή αυτό που γενικότερα υπάρχει σαν όρος ‘’κρίσεις πανικού’’. Όταν λοιπόν αρχίζει η διαδικασία επίλυσης των παραπάνω θεμάτων, είτε με τη βοήθεια ενός ειδικού θεραπευτή, είτε χωρίς, είναι σημαντικό να γνωρίζουμε ότι αυτή απαιτεί χρόνο, αλλά και προθυμία να μάθουμε περισσότερα για τις διαταραχές γενικευμένου άγχους και ως εκ τούτου να μπορούμε να τις διαχειριζόμαστε καλύτερα.
Επίσης, προϋποθέτει υπομονή και επιμονή. Αυτό είναι φυσικό, ειδικά αν σκεφτούμε πως δεν γίνεται να συμμετάσχουμε σε αγώνες ράλι, αν καλά καλά δεν έχουμε δίπλωμα οδήγησης. Αν δεν ξεκινήσουμε από ένα πρώτο στάδιο, προφανώς και δεν θα είμαστε σε θέση να ανταπεξέλθουμε στις απαιτήσεις των υπολοίπων. Το ίδιο συμβαίνει και με το πανεπιστήμιο. Δεν είναι εφικτό να πάρει κανείς διδακτορικό λχ, αν πρώτα δεν έχει έχει υπάρξει φοιτητής και δεν έχει πάρει πτυχίο. Το ίδιο ισχύει λοιπόν και στη θεραπεία. Είναι μια διαδικασία εκμάθησης και έτσι πρέπει να την προσεγγίσουμε.
Η δύναμη που πυροδοτεί τις κρίσεις πανικού είναι ο φόβος και τα καταστροφικά σενάρια. Αν απαλλαγούμε από αυτά, θα έχουμε αντιμετωπίσει ένα μεγάλο μέρος του προβλήματος. Προσοχή όμως. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα ξανά υποφέρουμε από κρίσεις άγχους. Αυτό που θα αλλάξει μέσα μας είναι ο τρόπος που θα τις διαχειριστούμε, η σκέψη ‘’ ε, και τι έγινε;’’ Έίναι σπουδαίο βήμα, η συναισθηματική αναγνώριση πως οι κρίσεις είναι ακριβώς απλώς αυτό: κρίσεις και άγχος. Κανείς δεν πέθανε από αυτό, ούτε είναι κακό να συμβεί. Αντιθέτως, είναι απολύτως ανθρώπινο. Το θέμα είναι να υπάρξει αυτή η αλλαγή αντίληψης.
Αυτό ουσιαστικά που μας καθιστά ανίκανους είναι και δημιουργεί χάος στη ζωή και τις συναναστροφές μας με τους γύρω μας, είναι ο τρόπος που σκεφτόμαστε. Γι΄ αυτό και όταν μας κυριεύει μία κρίση άγχους, βρισκόμαστε σε μία νοητική κατάσταση, άλλοτε ωφέλιμη και άλλοτε καταστροφική. Την ίδια στιγμή μία θετική σκέψη μπορεί να λειτουργήσει εξίσου καταστροφικά με μία αρνητική, τονίζει η Bronwyn Fox στο βιβλίο της ‘’Νικήστε τις κρίσεις πανικού’’. Τι σημαίνει αυτό; Ότι τις περισσότερες φορές γινόμαστε δύσπιστοι και κάθε φορά που μια θετική σκέψη μας διαπερνά, χάνει την αξία της συνοδευόμενη από μία άλλη. << Νιώθω υπέροχα. Όχι, νιώθεις απαίσια. Νιώθω σπουδαία. Πλάκα μου κάνεις; Νιώθεις φριχτά. Ξέρω ότι σήμερα θα είναι μία υπέροχη μέρα. Για σένα ή για το άγχος σου;>> Αυτή η δράση-αντίδραση είναι συχνή και μπορεί να αποβεί μοιραία. Γι’ αυτό μία θετική σκέψη θα πρέπει να συνοδεύεται και από μία θετική δήλωση. Δηλαδή, << Κάθε μέρα γίνομαι όλο και καλύτερα, από κάθε άποψη.>> Μπορούμε να γράψουμε τέτοιες δηλώσεις και να τις κολλήσουμε παντού, ώστε να τις υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας.
Εκτός από τη θετική σκέψη, βοηθά συμπληρωματικά και η ρεαλιστική σκέψη. Πιο συγκεκριμένα, κάθε φορά που κάτι αρνητικό σας καταβάλλει, μπορεί να αντιμετωπιστεί, αρκεί να το σκεφτείτε καλύτερα και με μεγαλύτερη ψυχραιμία. Για παράδειγμα:
Σκέψη: << Θα τρελαθώ!>>
<<Υπάρχουν όμως στοιχεία που να το αποδεικνύουν αυτό; Άρα, δεν έχω τρελαθεί ακόμη>>
<<Ο γιατρός μου και οι άλλοι μου λένε πως δεν έχω τρελαθεί, ούτε θα τρελαθώ>>
Ρεαλιστική σκέψη: << Ο πανικός και το άγχος δεν θα με τρελάνουν! (ελπίζω τουλάχιστον…)>>
Θα μπορούσαμε τέλος να καταγράφουμε όποια σκέψη κάνουμε, ώστε να διακρίνουμε καλύτερα το πόσο ανούσιες και τοξικές είναι. Μόνο τότε θα συνειδητοποιήσουμε πως δεν φταίνε οι εξωτερικές συνθήκες. Το πρόβλημα πηγάζει από μέσα μας και μόνο εμείς είμαστε ικανοί να τι διορθώσουμε…
Από Μιστιλόγλου Σπυριδούλα
Ηλεκτρονική Εφημερίδα
